4 november 2015

4 november 2015. Het was de grote dag dat ik na een half jaar Our Last Night, mijn favoriete band, weer zou zien. Deze keer ging ik niet alleen, maar met mijn vriend Dylan. Ik stond om half 6 op en stapte om 06:45 in de trein. Alles ging goed, tot het stuk van Zwolle naar Amersfoort. We kregen vertraging door een rood sein en ik miste mijn overstap op Amersfoort. Daardoor kwam ik een half uur later aan dan gepland. Eenmaal bij De Melkweg aangekomen, zaten Myrthe en Nel, twee meiden die ik al kende al daar te wachten. Wij vieren waren The First In Line en kwamen met ze op de foto voor op instagram.

Uiteindelijk na een paar uur, zaten we met dezelfde groep te wachten als de vorige keer in Eindhoven. Echt super leuk natuurlijk, want we kenden elkaar al. Wel grappig hoe de bandleden steeds voor de deur gingen staan die op slot zat haha! Zo hebben we ze een paar keer voorbij zien lopen. Op een gegeven moment toen het al wat later begon te worden, stonden ze even buiten en iedereen ging als een gek op hun af om een selfie te maken. Wij blijven met z’n viertjes heel rustig staan en niet veel later kwamen ze naar ons toe. Alex (Woody) vroeg ons hoe lang we er al stonden en vroeg wie ik mee had genomen. Hij leek een beetje onder de indruk vanwege het feit dat ik deze keer wel een vriend had. (alle vorige concerten was ik single haha) Hij zei vervolgens dat ze ons zo op kwamen halen voor de First In Line Foto.

Nadat we naar binnen waren gegaan, vroeg Alex hoe het met mij ging. Hij wist namelijk dat mijn vader is overleden in juni . Ik begon gelijk te huilen, vanwege het feit dat het nog steeds zo moeilijk is, maar ook vanwege dat het een bevestiging was dat hij mij wederom herkende en niet was vergeten wat er was gebeurd. We gingen op de foto en konden even rustig met ze praten. Ondertussen had ik al een berichtje gekregen waar ik was van een andere fan die ik kende. Toen we weer naar buiten kwamen; ”Ooohh daar ben je, ik zocht je al!” Haha!

Eenmaal binnen ging ik naar de merchtafel om merch en mijn meet&greet bandje op te halen. Vervolgens had ik first row te pakken, al was het een beetje proppen. De avond begon met Crooks, die alles behalve nuchter op het podium stonden, dat was duidelijk. Ze speelden jammer genoeg echt bagger, ik had er meer van verwacht. Daarna kwam Palisades en deze keer kon ik ze wel wat meer waarderen dan de vorige keer ondanks dat het nog steeds niet mijn ding is.

Toen was het de beurt aan Our Last Night. Hoewel ik de vorige keer de halve set in tranen was, viel het deze keer gelukkig wel mee. Ik stond keihard mee te blèren en kreeg van Alex veel betekende blikken toegeworpen. Hij hield me tijdens het hele concert een beetje in de gaten om te kijken of alles nog goed ging. Tijdens de refreinen van Falling Away keek hij me recht in de ogen aan en ik voelde hoe ik begon te blozen. Het is gewoon echt een schat! Uiteindelijk begon ik toch nog te huilen toen Home werd gespeeld, het is en blijft een emotioneel nummer. Tijdens Radioactive was ik weer enigszins rustig. Maar met Sunrise als afsluiter barstte ik weer in tranen uit. Weer die veel betekenende blikken van Alex met op den duur een hartje naar mij toe. Aan het einde gaf hij zoals gewoonlijk iedereen een high five, maar mijn hand pakte hij even extra stevig vast.

Na de tijd was het wachten op de meet&greet. We moesten in een lange rij gaan staan en mochten om de beurt naar ze toe. Ik begon weer te huilen en sukkel dat ik ben zag het blikje bier van de fotograaf over het hoofd en stootte het per ongeluk om vervolgens te horen ”You did a magic trick, you made my beer disappear.” Daardoor schoot ik toch nog weer even in de lach. Om vervolgens fijn met de bandleden te knuffelen. Ik vond het wel tijd dat de rest van de band ook moest weten dat mijn vader was overleden, dus vertelde ik dat helemaal in tranen. Ik zag aan de gezichten dat ze er best wel van schrokken en werd opnieuw geknuffeld door Trevor. Terwijl mijn ticket gesigneerd werd zei Trevor: ”I like your shirt.” Ik: I bought it last year in Hoofddorp.” Hij: ”you’re an oldskool fan, I like that” Nog een knuffel en vervolgens kreeg ik de woorden ”I love you” van hem te horen waardoor ik heel erg begon te blozen en ”I love you 2” zei. We gingen op de foto en toen was het tijd om afscheid te nemen.

Al met al was het een perfecte dag en ik ga ze de komende tijd zeker weer missen! Ik luister de band al ruim 7 jaar en heb ze inmiddels 4 keer gezien. Ik koester deze momenten en draag het altijd mee in mijn hart. Ik hou echt super veel van ze en ik ben voorlopig hun muziek nog helemaal niet zat!

Lots of love,
Floor Flawless

Foto’s gemaakt door Kolby, de fotograaf van Our Last Night