Mijn meest emotionele concert ooit

Na 7 maanden wachten, kwam Our Last Night afgelopen dinsdag weer naar Nederland. Gezien het mijn favoriete band is, was ik de hele week al hyper en voelde het alsof het heel lang duurde voor het eindelijk 26 mei was. Ze kwamen naar Eindhoven en ik vertrok om half 8 in de ochtend, zodat ik er al aan het einde van de ochtend zou zijn. Normaal ga ik nooit zo vroeg naar een concert, maar voor mijn favoriete band heb ik nou eenmaal een hoop over, met als doel om vooraan te komen te staan.

Toen ik aankwam zaten er al een paar meiden, waarvan ik een iemand kende van Twitter. Ik was de zesde in de rij en we hebben het erg gezellig gehad. De bandleden zijn ook voorbijgelopen. Toen we Trevor zagen, wisten we niet zo goed wat we moesten toen. Hij begroette ons en wij begroetten hem verlegen terug *awkward*. Toen Alex (Woody) op een gegeven moment voorbij liep, voelde ik me een stuk minder onzeker en ging gewoon tegen hem praten. Met Liesjaa had ik afgesproken dat zij eten voor mij zou halen, zodat ik niet uit de rij hoefde. Erg fijn! Ook kwam ze mijn rugzak halen, zodat ik daar niet mee zat.

Eenmaal binnen begon het gekkenhuis. Mijn plan was gelukt, ik stond vooraan! Als opening begon de Nederlandse band The Interns. Een erg leuk bandje moet ik zeggen! Het was voor hen de eerste keer dat ze voor zo’n groot publiek stonden, dus dat is voor hen natuurlijk super vet. Daarna volgde de band Palisades en hoewel veel mensen het een leuke band vonden, was het voor mij niet mijn ding. Ach, verschil moet er zijn denk ik dan!

Toen was het tijd voor Our Last Night. Ik stond recht tegenover de microfoon van Matthew (Matt). Ik wist dat ik op den duur zou gaan huilen. Het verdriet wat ik de afgelopen tijd binnen heb gehouden, zou er allemaal uit gaan komen. Tijdens de eerste nummers ging het allemaal nog prima, maar vanaf Home (eerste single van het nieuwe album die binnenkort uit komt) brak ik en begon ik heel erg te huilen. Toen Sunrise begon maakte ik snel een kleine notitie op mijn mobiel: My dad is going to die soon, but your music is the only thing that keeps me smiling. Dit liet ik aan Trevor lezen waarna hij me over het hoofd aaide en later tijdens het nummer het nog een keer deed. De rest van de set bleven de tranen stromen. Toen ze klaar waren werd ik geknuffeld door heel veel lieve meiden en natuurlijk Liesjaa, die ook een flesje water voor me had gehaald.

Alex kwam op een gegeven moment naar de hal toe. Hem vertelde ik persoonlijk wat er momenteel speelt en begon opnieuw te huilen. Hij knuffelde me stevig en natuurlijk was er ook tijd voor een foto. Daarna knuffelde hij me weer en gaf een kus op mijn voorhoofd. Op dat moment stonden allemaal mensen die ik kende er omheen en iedereen reageerde met ”aawww!” Hij zei tegen mij dat ik nog even moest blijven wachten, zodat ik misschien de rest ook nog kon zien. Eenmaal buiten, was het lang wachten en ik was niet de enige die dat deed. Uiteindelijk kwamen Matthew en Alex naar ons toe. Helaas is mijn foto met Matthew mislukt, want ik werd verblind door de flitser waardoor mijn ogen samengeknepen zijn. (Het leed wat klein zijn heet) Voor de rest heb ik nog weer gepraat en geknuffeld met Alex, net zo lang tot ze de bus in moesten. Ik gaf hem nog een laatste knuffel en zei dat ik hem op de hoogte zou houden.

Nu is het wachten tot oktober, zodat ik de band weer kan zien met nieuwe liedjes erbij! Ik heb de band nu drie keer gezien en ze stellen me nooit teleur. Ze zijn echt betrokken naar hun fans toe en dat is erg fijn. Sowieso vind ik de band die ik met de bassist heb erg bijzonder. Ze leren op tour zoveel mensen kennen en dat ik dan elke keer toch weer herkent wordt door hem vind ik erg tof! Ik had weer de dag van mijn leven in elk geval en de komende tijd heb ik last van een post concert depression!

Wat is jouw favoriete band/artiest?

Lots of love,
Floor Flawless